Όλα ξεκίνησαν όταν, όπως κάθε πρωί,
ο διευθυντής του σχολείου μας ανακοίνωσε ένα διαγωνισμό ταινίας μικρού μήκους
με θέμα: «Χτίζοντας ένα πολύχρωμο σχολείο.» Στη συνέχεια, όταν η κυρία Μ. Γιάτσιου
ρώτησε αν ενδιαφέρεται κάποιος από το τμήμα
μας να συμμετάσχει στο διαγωνισμό, εκδηλώσαμε αμέσως ενδιαφέρον.
Ο ενθουσιασμός μας ήταν μεγάλος
από την αρχή. Θέλαμε πολύ να ασχοληθούμε με κάτι τόσο δημιουργικό και να βγάλουμε
ένα καλό αποτέλεσμα. Από την επόμενη μέρα κιόλας ξεκινήσαμε να γράφουμε το σενάριο
με μεγάλη διάθεση . Οι ιδέες ήταν πάρα πολλές καθώς το θέμα αφορούσε την
σχολική ζωή, από την οποία έχουμε παραστάσεις και εμπνεόμαστε καθημερινά. Τα θέματα
που μας περνούσαν από το μυαλό ήταν ποικίλα όπως η βία, η απομόνωση , ο ρατσισμός
και άλλα. Τελικά καταφέραμε να τα συνδυάσουμε όλα σε μία πολύ όμορφη ιστορία.
Η ιστορία μας έχει να κάνει με
τον ρατσισμό που βιώνουν τα άτομα με ειδικές ανάγκες . Οι δυνατοί αυτοί άνθρωποι
που όμως, βιώνουν έντονα τον ρατσισμό. Προβάλαμε
την ψυχολογία αυτού του ανθρώπου, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει και γενικότερα
την καθημερινότητά του στην σχολική ζωή.
Πρώτο μας μέλημα με το που τελειώσαμε
την συγγραφή του σεναρίου ήταν να ψάξουμε ηθοποιούς για να ενσαρκώσουν τους ρόλους
του σεναρίου. Τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα και πρόθυμα να βοηθήσουν. Μοιράσαμε
απευθείας υπεύθυνες δηλώσεις σε όσους επιθυμούσαν να συμμετάσχουν. Μας ρωτούσαν
πράγματα όπως : Πότε θα μας δούμε; Θα είμαι πρωταγωνιστής; Oι ώρες δουλειάς ήταν πολλές όμως, δεν
υπήρχε στιγμή κούρασης, λόγω της ευχάριστης διάθεσης, αλλά και του ενθουσιασμού
που υπήρχε. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας μας ήταν το εύκολο μέρος .. Με το που
το διαβάσαμε σκεφτήκαμε ένα πρόσωπο το οποίο θα ενσάρκωνε τέλεια τον ρόλο που θέλαμε.
Μια από τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε ήταν η αναζήτηση της αναπηρικής καρέκλας.
Αρχίσαμε να ψάχνουμε σε καταστήματα που πουλούσαν είδη για άτομα με ειδικές
ανάγκες. Δεν τα καταφέραμε τελικά και έτσι απευθυνθήκαμε στο ΔΗΠΕΘΕ στο οποίο είχαμε
πληροφορηθεί πως υπάρχει ένα αναπηρικό καροτσάκι. Ο υπεύθυνος του ΔΗΠΕΘΕ κ. Π.
Μέντης μόλις άκουσε τον λόγο που το χρειαζόμασταν και είδε τον ενθουσιασμό που
είχαμε, αλλά και την απόγνωση, διότι χωρίς το καροτσάκι ήταν αδύνατο να
υλοποιηθεί η ιδέα μας! Τελικά, το μεταφέραμε στον χώρο του σχολείου και τα γυρίσματα
ξεκίνησαν την ίδια κιόλας ημέρα. Μέρα με την μέρα τα γυρίσματα πραγματοποιούνταν
και η αγωνία μας μεγάλωνε. Το ευτυχές κομμάτι ήταν το ότι είχαμε κάμερα καλής
ποιότητας και ένας συμμαθητής μας ασχολείται με το μοντάζ. Έτσι όλα πήραν τον
δρόμο τους και η ταινία μας, ολοκληρώθηκε.!
Ακριτίδου Άννα
Αραμπατζή Μαρία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου