The OA

Καθώς έβλεπα την νέα σειρά του Netflix, το ΟΑ, συνειδητοποίησα πως η τηλεόραση έχει αλλάξει ριζικά. Από τις φιλόδοξες και μεγαλειώδεις παραγωγές του ΗΒΟ (Game of Thrones, Westworld) ως το νοσταλγικό Stranger Things, μέχρι τώρα προσέφερε ένα ευρύ φάσμα θεάματος που ικανοποιούσε κάθε γούστο. 

Ας το ξεκαθαρίσω από την αρχή : Το ΟΑ δεν έχει καμία σχέση με τις προαναφερθείσες σειρές. Όχι μόνο ως προς το περιεχόμενο, αλλά και ως προς τον σκοπό του. Ενώ οι mainstream (ποιοτικές) σειρές αγωνίζονται να προσφέρουν έναν δελεαστικό συνδυασμό καλής ηθοποιίας, ενδιαφέροντος σεναρίου και εντυπωσιακής σκηνοθεσίας που θα σε καθηλώσει στον καναπέ σου για αρκετές ώρες, το ΟΑ προσφέρει, σε ικανοποιητικό βαθμό, όλα τα παραπάνω μαζί με ένα άλλο, πρωτόγνωρο για τα τηλεοπτικά δεδομένα στοιχείο. Σε προκαλεί να πάρεις τη δική σου θέση ως ερμηνευτής των μυστηρίων γεγονότων που εκτυλίσσονται μπροστά σου, αποσκοπώντας όχι να οργανώσει αποστομωτικές αποκαλύψεις, αλλά να σε αναγκάσει να εξετάσεις τον τρόπο που μεταφράζεις τα ίδια τα γεγονότα. Είσαι άραγε έτοιμος να πιστέψεις στη συμμέτοχη υπερφυσικών παραγόντων στη δική σου και οποιουδήποτε άλλου ζωή, ή πορεύεσαι με μόνο έρεισμα τη λογική σου;

Πρώτου προχωρήσω παρακάτω πρέπει να εξηγήσω προσεκτικά την πλοκή της σειράς, χωρίς να προδώσω κάποια πληροφορία που θα μπορούσε να χαλάσει τη μαγεία της αινιγματικής ιστορίας σε τυχόν μέλλοντες θεατές. Η ενήλικη πλέον Prairie Johnson γυρνά ξανά στην κωμόπολη απ’ όπου εξαφανίστηκε πριν από επτά χρόνια. Η επιστροφή όμως δε συγκλονίζει τους γονείς της τόσο όσο το γεγονός ότι η πρώην τυφλή κόρη τους έχει πλέον ανακτήσει την όρασή της. Αρνείται κατηγορηματικά να δώσει στην αστυνομία και σε οποιονδήποτε άλλον χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με την απαγωγή (;) της ενώ παράλληλα προσπαθεί να συγκεντρώσει μια ομάδα πέντε ατόμων για  δικούς της, κρυφούς σκοπούς. Εάν νομίζετε πως η πλοκή που παρουσίασα είναι μπερδεμένη, φτάνει απλά να αναφέρω ότι τα γεγονότα αυτά δεν καλύπτουν ούτε το πρώτο μισό του πρώτου επεισοδίου.

Οι δημιουργοί του ΟΑ (Brit Marling, Zal Batmanglij) έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν γράφοντας το σενάριο. Δεν παγιδεύτηκαν εξηγώντας το. Συνδύασαν στιγμές ρεαλισμού στην πλοκή με ορατές σκηνές υπερφυσικών φαινομένων και σκηνές με διττή σημασία, καθιστώντας τα όρια της πραγματικότητας στην ιστορία ακόμη πιο ασαφή. Στην πραγματικότητα, όλη η σειρά είναι δομημένη έτσι ώστε να καταλήξει δίνοντας επιχειρήματα ίδιας βαρύτητας και σε όσος υποστηρίζουν την... λογική εκδοχή της ιστορίας και σε όσους είναι έτοιμοι να πιστέψουν ότι βλέπουν.

Με αυτόν τον τρόπο, όταν τα επιχειρήματα σταματούν να παίζουν ρόλο και ο θεατής μένει απογυμνωμένος και άοπλος, αφήνει τα αισθήματα και τα ένστικτά του να τον καθοδηγήσουν. Το μόνο ερώτημα που απομένει μέσα του είναι : θέλω να πιστέψω ή όχι;

Η δεύτερη καινοτομία της σειράς που με εντυπωσίασε είναι η διάρκεια των οκτώ επεισοδίων που την απαρτίζουν. Ενώ σε άλλες σειρές η διάρκεια των επεισοδίων είναι σταθερή και καθορίζει την πλοκή , στο ΟΑ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Έτσι, αλλά επεισόδια τελειώνουν στη μισή ώρα και αλλά ολοκληρώνονται στο διπλάσιο χρόνο, ανάλογα με το πότε κρίνουν οι δημιουργοί ότι έχουν φτάσει στο δραματικό τους κρεσέντο.

Είναι λοιπόν προφανές ότι το Netflix έχει μόλις σηματοδοτήσει την έναρξη μιας νέας εποχής στην τηλεόραση οπού η μοίρα των εκπομπών δεν βρίσκεται στα χέρια των αφοσιωμένων θαυμαστών που ζητούν ασταμάτητα νέους κύκλους και άπειρα spin offs, αλλά σε αυτά των ανεξάρτητων δημιουργών, που δεν επιδιώκουν να τίποτα παραπάνω από το να περάσουν τα μηνύματα που θέλουν.

Ρόντσης  Γεράσιμος