Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους τους μπαμπάδες .

Ο Στελάκης, όπως εγώ τον φωνάζω, είναι ο πατέρας μου. Δεν υπάρχει στιγμή που να μην ήταν κοντά μου. Από μικρό παιδί -αυτός και μόνο- με φρόντιζε. Πάντα δίπλα μου και στις δυσκολίες και στις επιτυχίες παρά το βαρύ πρόγραμμα που του επέβαλε το επάγγελμά του αστυνομικού.

Ο πατέρας μου δεν είναι μεγαλόσωμος , ωστόσο έχει ένα στιβαρό και μυώδες κορμί. Τα μαλλιά του παρά τα χρόνια που έχουν περάσει δεν έπαψαν να είναι σγουρά, αλλά το χρώμα τους έχει μετατραπεί σε ένα απαλό γκρίζο,όπως και τα γένια που σκεπάζουν το πλατύ χαμόγελο του. Τα μάτια του καστανά και ταυτόχρονα τα πιο θερμά που έχω αντικρίσει ποτέ.

Τα τελευταία χρόνια μετά την συνταξιοδότησή του ,ο πατέρας μου περνάει πολύ περισσότερο χρόνο στο σπίτι. Έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά στην ανατροφή τόσο τη δικιά μου ,όσο και του αδελφού μου. Μόλις επιστρέφω από το σχολείο, το πρώτο πράγμα που θα δω είναι τον Στελάκη πάνω από τα μάτια της κουζίνας να προσπαθεί να φτιάξει μεσημεριανό. Φυσικά, όταν δεν τα καταφέρνει, τον βοηθώ και εγώ. Το απόγευμα με συνοδεύει στο φροντιστήριο . Όταν έρχεται το βράδυ και έχω ξεμπερδέψει τις υποχρεώσεις μου , βγαίνουμε μαζί στο μπαλκόνι, για να καπνίσει, και μιλάμε για διάφορα θέματα μέχρι να νυστάξουμε .

Αν και αστυνομικός , ο πατέρας μου ήταν ανέκαθεν πολύ ελαστικός με τα παιδιά του. Ποτέ δε μας τιμώρησε με κανένα τρόπο και για κανένα λόγο. Μας συμπονά και μας κατανοεί, συμβιβάζεται μαζί μας και προσπαθεί πάντα να μας ευχαριστεί .Δε θυμώνει συχνά και μάλλον αγχώνεται περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε για κάποια θέματα (έτσι τουλάχιστον πιστεύω).

Ο Στελάκης γενικά είναι σπάνιος χαρακτήρας. Μου είναι αδύνατο να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τις συμβουλές του. Τον αγαπώ πάρα πολύ και συνέχεια θα προσπαθώ να τον κάνω υπερήφανο για εμένα. Όταν τον στεναχωρώ το μετανιώνω πικρά και εύχομαι να είναι πάντα καλά. Ο πατέρας μου φαντάζει επίγειος άγγελος στα μάτια μου , ο δικός μου άγγελος.

Ε. Ν