"Το περίσσιο"

Και ξέρεις κάτι; Δεν είσαι δέντρο. Αν το θελήσεις, σηκώνεσαι και φεύγεις. Και δεν είναι ούτε και οι υπόλοιποι δέντρα, κανείς τους. Αν το θελήσεις, και εκείνοι -ακόμα και κάποιοι που τείνουν να μοιάζουν σε δέντρα- σhκώνονται και φεύγουν. Ή φεύγουν σερνόμενα με <<κλοτσιές και σμπρωξίματα>>... Ή με τον άνεμο!... Τον πιο δυνατό. Φυσώντας, ο άνεμος της αδιαφορίας, αργά ή γρήγορα θα φύγουν. Να φύγουν. Συμφωνώ, αμέ. <<Τους φίλους τους επιλέγουμε>>. Αλλά επιλέγουμε τους πάντες, επίσης. Εγωϊστικό; Δεν το νομίζω. Τόσο βαρύ το περίσσιο, το ενοχλητικό, ανούσιο και ανειλικρινές περίσσιο, που καταντά αβάσταχτο. Διώξ'το, λοιπόν. Διώξ'το μακριά... Όχι σε απόσταση χιλιομέτρων, αλλά σε απόσταση σκέψης, επαφής, σε απόσταση ανακουφιστική, σε εκείνη την ικανοποιητική που δεν καταλήγει να είναι υπερβολική, αλλά σίγουρα είναι αρκετή. Σίγουρα καθοριστική. Και ξέρεις και κάτι άλλο; Ένα <<επιτέλους>> θα αρχίσει να βγαίνει στην επιφάνεια. Από το στομάχι στους πνεύμονες, από τους πνεύμονες για μια γοργή στάση στην καρδιά, τέρμα πάνω στο μυαλό για να αποκτήσει λόγο και από 'κεί, τέλος,... Στο τέλος θα βγει από το στόμα, θα βγει από μέσα σου, θα βγει μια και καλή. Δεν το έχεις πράξει έως τώρα; Δεν σημαίνει πως χρειάζεται. Δε σημαίνει, όμως, πως δε θα χρειαστεί και ποτέ. Μη δειλιάσεις. Θυμήσου: Δεν είσαι δέντρο. Εκτός από το ότι μπορείς να πας και να έρθεις, μπορείς και να μιλήσεις, να εκφραστείς, να παραδειγματιστείς, να μάθεις, να αλλάξεις και χίλια δυο άλλα. Και το καλύτερο; Μπορείς όλα αυτά -εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό-, να τα προκαλέσεις στα άλλα μη-δέντρα: τους ανθρώπους της ζωής σου.

Μαργαρίτη Αθανασία