Εφηβικές ανησυχίες

Πριν από λίγο καιρό  στο μάθημα της Έκφρασης Έκθεσης  μας δόθηκε η ευκαιρία να συζητήσουμε σχετικά με την εφηβεία. Φάνηκε αμέσως πως το θέμα κέντρισε  το ενδιαφέρον όλων  και προσπαθήσαμε να εκφραστούμε προφορικά γι' αυτό που περνάμε , τη φάση κατά την οποία όλα αλλάζουν και μας αφορά όλους. Κάποιοι κατάφεραν να μιλήσουν για όλα όσα νιώθουν και άλλοι, όπως εγώ, βρήκαν την ευκαιρία να εκφραστούν μέσα από μία γραπτή εργασία, θέμα  της οποίας ήταν η εξήγηση του τί είναι τελικά η εφηβεία για τον καθένα μας ξεχωριστά. Σκέφτηκα, έγραψα και κατέληξα... Όχι εντελώς βέβαια...

''Μπέρδεμα. Ένα μεγάλο μπέρδεμα. Αυτό είναι... για μένα τουλάχιστον. Για οποιαδήποτε σκέψη, καταλήγω σε αδιέξοδο. Προσπαθώ, προσπαθώ ξανά. Για όλους τους τομείς, κάτι αρνητικό. Κάτι που οδηγεί στ' αδιέξοδο των σκέψεων και των πράξεών μου. Πολλές είναι οι φορές που πλέον βγαίνει από το στόμα μου η φράση "Δεν... Δεν ξέρω". Δεν ξέρω τι να κάνω, πώς να το κάνω και από ποιον να ζητήσω βοήθεια... αν τελικά πρέπει να ζητήσω. Μέχρι τώρα, επέλεγα τη σιωπή. Επέλεγα να ακούω αυτόν τον απέραντο ήχο της σιωπής που σιγά σιγά συνειδητοποιώ πως με οδηγεί σε ένα ξέσπασμα. ΄Ενα ξέσπασμα το οποίο λόγω της τόσο μεγάλης σιωπής, γίνεται και εκείνο ακόμα πιο μεγάλο. Ίσως και να ξεσπάω καθημερινά στους ανθρώπους γύρω μου, ή έτσι τουλαχιστον ακούω τη μάνα μου να λέει, ίσως πάλι το μεγάλο ξέσπασμα να μη γίνει ποτέ. Εγώ περιμένω, όσο δύσκολο και αν είναι. Γιατί νιώθω ότι θα έρθει η στιγμή που όλα θα γίνουν κανονικά, όπως πριν... ίσως πάλι όχι... Δεν... Δεν ξέρω.''

Και έπεσα πάλι στις σκέψεις... να αναλύω όσα συμβαίνουν και να καθησυχάζομαι από το ότι δεν είμαι η μόνη που νιώθω έτσι. Και το ότι το μοιράζομαι, είναι σίγουρο, πως με βοηθάει πολύ. Ίσως και εσένα που το διαβάζεις.

Αθανασία Μαργαρίτη