Ας μετατρέψουμε ένα δάκρυ σε χαμόγελο

Ας μετατρέψουμε ένα δάκρυ σε χαμόγελο

Τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων που προηγήθηκαν, η τηλεόραση πρόβαλε ταινίες, κλασσικές χριστουγεννιάτικες ιστορίες και παραμύθια σε μια προσπάθεια να μεταφέρει λίγη από την μαγεία της γιορτής αυτής στα σπίτια μας μέσα από την εικονική, σουρεαλιστική θα έλεγα, πραγματικότητα της φαντασίας και των παραμυθιών.

Φέτος όμως, ανάμεσα στην πληθώρα των εκπομπών αυτών ξεχώρισα την Αυτοψία (http://www.alphatv.gr/shows/informative/aftopsia/webtv/aytopsia-syghronoi-agioi-vasilides). Η εκπομπή αυτή πραγματεύονταν την ύπαρξη “σύγχρονων άγιων-Βασίληδων” οι οποίοι προσφέρουν ανιδιοτελώς και μυστικά τις υπηρεσίες τους στο κοινωνικό σύνολο. Με άγγιξε, γιατί δεν είχε τίποτα το εξωπραγματικό και δεν ήταν σε καμία περίπτωση προϊόν μυθοπλασίας. Η προσφορά αυτών των ανθρώπων με προβλημάτισε πολύ βαθιά και δημιούργησε μια εύλογη απορία : Εμείς τι κάνουμε για να βοηθήσουμε;Επειδή είμαστε ανήλικοι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα;

Τις ερωτήσεις αυτές δεν πρέπει να τις δούμε επιπόλαια, ούτε να βιαστούμε να απαντήσουμε προφασιζόμενοι δικαιολογίες της στιγμής. Αντιθέτως, θα πρέπει να σκεφτούμε σε βάθος. Βρισκόμαστε στην καρδιά της κρίσης: τα ποσοστά ανεργίας έχουν αυξηθεί ήδη ραγδαία, η πείνα, η φτώχεια, η εξαθλίωση μαστίζουν μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Εμείς που είμαστε; Κλεισμένοι στα σπίτια, κλαίγοντας την μοίρα μας; Έξω,

συνωστιζόμενοι στις εξόδους, τις καφετέριες, τα τραπέζια και τους χορούς; Πού είναι ο συνάνθρωπος; Πού είμαστε εμείς; Τα λόγια του μεγάλου ποιητή και νομπελίστα Γιώργου Σεφέρη ηχούν όλο και πιο επίκαιρα :<< Σ' αυτόν τον κόσμο που ολοένα στενεύει ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται>>.

Πρέπει λοιπόν να αναζητήσουμε τον άνθρωπο, τον κάθε άνθρωπο, να ξεπεράσουμε την συστηματική συναναστροφή με τα άτομα μόνο της δικής μας κοινωνικής πραγματικότητας και να στραφούμε και προς άλλες πιο ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, προς ανθρώπους που πραγματικά το χρειάζονται όπως οι ηλικιωμένοι, οι άνθρωποι οι οποίοι πάσχουν από κατάθλιψη και μελαγχολία, ζούνε βυθισμένοι στην μοναξιά. Αυτοί δεν είναι άνθρωποι;

Κλείνοντας τα μάτια μας μπροστά στο πραγματικό πρόβλημα και φορώντας παρωπίδες δεν το λύνουμε. Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε γιατί ξεχάσαμε τον άνθρωπο. Πιστέψαμε στην παντοδυναμία μας, κοιτάξαμε μόνο την προσωπική μας ανέλιξη, πατήσαμε επί πτωμάτων και αδιαφορήσαμε για τον συνάνθρωπο. Πριν την οικονομική κρίση, προηγήθηκε μια πνευματική, μια ηθική κρίση. Αδιαφορήσαμε και τώρα το πληρώνουμε. Όμως κατά πόσο καταλάβαμε πού σφάλαμε; Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πει “Εγώ δεν φταίω σε τίποτα”. Όλοι φταίξαμε. Και ακόμα φταίμε. Φταίμε γιατί ακόμα δεν αναζητάμε τον άνθρωπο. Φταίμε γιατί ακόμα νοιαζόμαστε μόνο για τον εαυτό μας. Η κοινωνία μας όδευε προς την πλήρη αποξένωση, την απομόνωση και τότε ήρθε το μεγάλο χαστούκι. Να λοιπόν γιατί φταίμε : γιατί διαπράξαμε “ύβριν”, ύβρη προς τα Θεία. Και τώρα μάς ταρακουνούν, μάς προειδοποιούν και εμείς απλώς αλληλοκατηγορούμαστε, μαλώνουμε και αποποιούμαστε τις ευθύνες. Θεωρήσαμε τους εαυτούς μας ανώτερους και τώρα βιώνουμε την νέμεση. Δεν φτάνει όμως αυτό. Αν δεν μετανοήσουμε, αν δεν αλλάξουμε οριστικά, η ιστορία θα επαναληφθεί και θα την ξαναβρούμε μπροστά μας και ως γνωστόν << Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού>>.

Φέτος, θα πρέπει να ασχοληθούμε όλοι, λίγο περισσότερο, με τον εαυτό μας. Μια ενδοσκόπηση, μια αναζήτηση, μια επιστροφή στα παλιά τότε που η ευτυχία του γείτονα συνεπάγονταν και την δική μας ευτυχία και η δυστυχία του αδελφού δεν μας άφηνε αδιάφορους. Αυτό χρειαζόμαστε. Η κοινωνία μας είναι μια αλυσίδα : κάθε κρίκος, όσο μικρός ή μεγάλος κι αν είναι, όσο δυνατός ή αδύναμος, είναι απαραίτητος και εμείς οφείλουμε να τον προστατεύσουμε και να τον στηρίξουμε, αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι. Δεν είναι ανάγκη να ψάχνουμε για περίπλοκες λύσεις: ένα χαμόγελο στο γεροντάκι απέναντι, μια καλημέρα στον γείτονα, ένας καλός λόγος στον συμμαθητή μας. Η ευτυχία κρύβεται στα πιο απλά πράγματα, η αγάπη στις πιο αγνές κινήσεις και η μεγαλύτερη προσφορά που μπορούμε να κάνουμε στην ανθρωπότητα είναι να μετατρέψουμε ένα δάκρυ σε χαμόγελο. Άλλωστε, τα ωραιότερα πράγματα στην ζωή δεν είναι πράγματα.....Καλή χρονιά σε όλους μας!!!!

λυδία Κόρακα