Δεν αποτελεί πλέον μυστικό και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αρνούμαστε να το δηλώσουμε πως η χώρα έχει περιέλθει σε μια από τις δυσκολότερες οικονομικά καταστάσεις των τελευταίων δεκαετιών. Μία κατάσταση η οποία αν μη τι άλλο καθίσταται ασύμφορη εξαιτίας της ψευδαίσθησης
οικονομικής ευμάρειας που επικρατούσε πριν ξεσπάσει η κρίση, με αποτέλεσμα όλοι μας να πρέπει πλέον να προσαρμοστούμε βίαια σε ριζικές αλλαγές στην οικονομική διοίκηση.
Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της κατάστασης, μία από τις κοινωνικές ομάδες που επηρεάζεται βαθύτατα είναι η νέα γενιά. Ωστόσο, σε αντίθεση με την αμέσως προηγούμενη γενιά, τους γονείς μας, εμείς οι νέοι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά. Έτσι, ενώ οι γονείς κυρίως ανησυχούν για την εύρεση “προσοδοφόρας” εργασίας και την εξασφάλιση των απαραίτητων εφοδίων σε εμάς, για να βγούμε αλώβητοι από την κρίση, η δικιά μας σκοπιά γίνεται πιο προσωπική και μακροπρόθεσμα τρομακτική.
Όλα αρχίζουν με τις λεγόμενες συνήθειες. Έτσι, μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια ,όταν και φούντωσε πλέον η κρίση, οι νέοι ήμασταν σχετικά αποστασιοποιημένοι από τις καταστάσεις. Μπορεί πάντα να είχαμε ένα στοιχειώδες άγχος για το μέλλον, αλλά σίγουρα ποτέ δεν περιορίζαμε τους εαυτούς μας σε αιματηρές οικονομίες και μείωση εξόδων, γιατί κάτι τέτοιο δεν ήταν απαραίτητο. Εύλογα λοιπόν κάποιος οδηγείται στο συμπέρασμα πως όταν τα δεδομένα άλλαξαν, δεχτήκαμε ένα γερό χτύπημα κατόπιν συνειδητοποίησης ότι η ζωή, όπως την ξέραμε τελείωσε.
Πράγματι, τα τελευταία χρόνια περάσαμε μέσα από μία διαδικασία απότομης ωρίμανσης. Περιορισμός εξόδων (οικονομικών και βόλτας με σκοπό τη μείωση των εξόδων), στέρηση ορισμένων δεδομένων πολυτελειών και πολλά άλλα. Όλα τα παραπάνω ίσως να οδήγησαν μερικούς σε βαθιά σκέψη και άλλους πάλι σε αγανάκτηση ή θλίψη. Πάντως το μόνο σίγουρο είναι πως η κρίση έθιξε ένα πολύ ευαίσθητο κομμάτι του ψυχισμού μας, τις συνήθειες.
Βέβαια, αν και τα παραπάνω ήρθαν σαν βουνό για τους νέους, η κατάσταση συνεχώς επιδεινώνεται τώρα που αρχίσαμε να βλέπουμε τα πράγματα μακροπρόθεσμα, καθώς η οικονομική κρίση οδηγεί σε περικοπές δαπανών στην παιδεία που συνεπάγονται συγχωνεύσεις πανεπιστημιακών σχολών, κατάργηση μερικών και άνοδο των διαβόητων βάσεων, ώστε να μειωθεί ο αριθμός των εισακτέων. Έτσι, είδαμε ξαφνικά μια γιγάντωση του αγώνα και της προσπάθειας που θα πρέπει να καταβάλλουμε για να περάσουμε σε μια σχολή της αρεσκείας μας.
Το συνέπειες είναι άμεσες και ιδιαίτερα σημαντικές. Διότι με την κρίση ήρθε μια μείωση του ελεύθερού μας χρόνου ως αποτέλεσμα των αυξημένων ωρών διαβάσματος. Και φυσικά κρίνεται περιττό να τονιστεί, όχι μόνο το πόσο σημαντικός και πολύτιμος είναι ο ελεύθερος χρόνος, αλλά και η συντριβή που νιώσαμε, όταν τον είδαμε να εξανεμίζεται. Και βέβαια όλα αυτά εξετάζονται πάντα συναρτήσει της ηλικίας μας, η οποία και χωρίς τα οικονομικά προβλήματα χαρακτηρίζεται ως αντίξοη εξαιτίας της συναισθηματικής μας φόρτισης.
Η μείωση λοιπόν του ελεύθερου χρόνου και η εντατικοποίηση της μελέτης, σιγά σιγά έφερε στο φως μιαν άλλη ανάγκη, αυτή της επιλογής της πανεπιστημιακής σχολής, έχοντας όμως κατά νου, την αγορά εργασίας. Και για να μην περιττολογούμε, η τελευταία αυτή ανησυχία είναι το μεγάλο χαστούκι στην κατάστρωση του σχεδίου της ζωής μας ,γιατί πολύ απλά, έξω στον “κόσμο του ενήλικα” επικρατεί η εξής κατάσταση : όπου και να κοιτάξει κανείς, βλέπει κλειστά καταστήματα. Παλιά και γνωστά τοπικά μαγαζιά, παρά του ονόματός τους άρχισαν να εκλείπουν και η αγορά πλέον κινείται ανεξέλεγκτα χωρίς δυνατότητα πρόβλεψης του προορισμού. Και φυσικά η κατάσταση χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, παρά τις αισιόδοξες δηλώσεις.
Εξαιτίας λοιπόν της υφεσιακής τάσης των αγορών εγείρεται το ζήτημα της εύρεσης εργασίας. Οι νέοι δηλαδή, σκεφτόμαστε πως αφού περάσουμε στη σχολή που επιθυμούμε, θα βρούμε δουλειά; Θα καταπατηθούμε στα πλαίσια ενός ανελέητου ανταγωνισμού για την εύρεση εργασίας ή πολύ απλά αυτό με το οποίο θέλουμε να απασχοληθούμε δεν θα αποδώσει τα απαραίτητα; Και μήπως εν τέλει αναγκαστούμε να μην σπουδάσουμε αυτό που πραγματικά μας ευχαριστεί για χάρη κάποιας σχολής με περισσότερες προοπτικές; Πολλά τα ερωτήματα και ακόμη περισσότερες οι εικασίες πάνω στο ζήτημα. Το μόνο σίγουρο ωστόσο είναι το αδιέξοδο το οποίο νιώθουμε λόγω της ρευστότητας των καταστάσεων.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο λοιπόν εκτυλίσσεται η παρούσα αντιμετώπιση των νέων προς την κρίση. Ίσως το κείμενο αυτό να κατηγορηθεί από πολλούς ως πεσιμιστικό και ακραίο. Ωστόσο, πλέον ο καιρός για αυταπάτες έχει περάσει. Το θέμα της κρίσης δεν είναι ταμπού και πόσο μάλλον οι επιπτώσεις τις σε όλες τις κοινωνικές τάξεις.
Όχι, το κείμενο αυτό είναι μία έκκληση προς τους ιθύνοντες. Οι νέοι περνάμε πολλά και απλά ζητάμε οι κόποι μας να καρποφορήσουν, ώστε να έχουμε το μέλλον το οποίο ονειρευόμαστε.
του Κωνσταντίνου Ρακιτζή
Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της κατάστασης, μία από τις κοινωνικές ομάδες που επηρεάζεται βαθύτατα είναι η νέα γενιά. Ωστόσο, σε αντίθεση με την αμέσως προηγούμενη γενιά, τους γονείς μας, εμείς οι νέοι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά. Έτσι, ενώ οι γονείς κυρίως ανησυχούν για την εύρεση “προσοδοφόρας” εργασίας και την εξασφάλιση των απαραίτητων εφοδίων σε εμάς, για να βγούμε αλώβητοι από την κρίση, η δικιά μας σκοπιά γίνεται πιο προσωπική και μακροπρόθεσμα τρομακτική.
Όλα αρχίζουν με τις λεγόμενες συνήθειες. Έτσι, μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια ,όταν και φούντωσε πλέον η κρίση, οι νέοι ήμασταν σχετικά αποστασιοποιημένοι από τις καταστάσεις. Μπορεί πάντα να είχαμε ένα στοιχειώδες άγχος για το μέλλον, αλλά σίγουρα ποτέ δεν περιορίζαμε τους εαυτούς μας σε αιματηρές οικονομίες και μείωση εξόδων, γιατί κάτι τέτοιο δεν ήταν απαραίτητο. Εύλογα λοιπόν κάποιος οδηγείται στο συμπέρασμα πως όταν τα δεδομένα άλλαξαν, δεχτήκαμε ένα γερό χτύπημα κατόπιν συνειδητοποίησης ότι η ζωή, όπως την ξέραμε τελείωσε.
Πράγματι, τα τελευταία χρόνια περάσαμε μέσα από μία διαδικασία απότομης ωρίμανσης. Περιορισμός εξόδων (οικονομικών και βόλτας με σκοπό τη μείωση των εξόδων), στέρηση ορισμένων δεδομένων πολυτελειών και πολλά άλλα. Όλα τα παραπάνω ίσως να οδήγησαν μερικούς σε βαθιά σκέψη και άλλους πάλι σε αγανάκτηση ή θλίψη. Πάντως το μόνο σίγουρο είναι πως η κρίση έθιξε ένα πολύ ευαίσθητο κομμάτι του ψυχισμού μας, τις συνήθειες.
Βέβαια, αν και τα παραπάνω ήρθαν σαν βουνό για τους νέους, η κατάσταση συνεχώς επιδεινώνεται τώρα που αρχίσαμε να βλέπουμε τα πράγματα μακροπρόθεσμα, καθώς η οικονομική κρίση οδηγεί σε περικοπές δαπανών στην παιδεία που συνεπάγονται συγχωνεύσεις πανεπιστημιακών σχολών, κατάργηση μερικών και άνοδο των διαβόητων βάσεων, ώστε να μειωθεί ο αριθμός των εισακτέων. Έτσι, είδαμε ξαφνικά μια γιγάντωση του αγώνα και της προσπάθειας που θα πρέπει να καταβάλλουμε για να περάσουμε σε μια σχολή της αρεσκείας μας.
Το συνέπειες είναι άμεσες και ιδιαίτερα σημαντικές. Διότι με την κρίση ήρθε μια μείωση του ελεύθερού μας χρόνου ως αποτέλεσμα των αυξημένων ωρών διαβάσματος. Και φυσικά κρίνεται περιττό να τονιστεί, όχι μόνο το πόσο σημαντικός και πολύτιμος είναι ο ελεύθερος χρόνος, αλλά και η συντριβή που νιώσαμε, όταν τον είδαμε να εξανεμίζεται. Και βέβαια όλα αυτά εξετάζονται πάντα συναρτήσει της ηλικίας μας, η οποία και χωρίς τα οικονομικά προβλήματα χαρακτηρίζεται ως αντίξοη εξαιτίας της συναισθηματικής μας φόρτισης.
Η μείωση λοιπόν του ελεύθερου χρόνου και η εντατικοποίηση της μελέτης, σιγά σιγά έφερε στο φως μιαν άλλη ανάγκη, αυτή της επιλογής της πανεπιστημιακής σχολής, έχοντας όμως κατά νου, την αγορά εργασίας. Και για να μην περιττολογούμε, η τελευταία αυτή ανησυχία είναι το μεγάλο χαστούκι στην κατάστρωση του σχεδίου της ζωής μας ,γιατί πολύ απλά, έξω στον “κόσμο του ενήλικα” επικρατεί η εξής κατάσταση : όπου και να κοιτάξει κανείς, βλέπει κλειστά καταστήματα. Παλιά και γνωστά τοπικά μαγαζιά, παρά του ονόματός τους άρχισαν να εκλείπουν και η αγορά πλέον κινείται ανεξέλεγκτα χωρίς δυνατότητα πρόβλεψης του προορισμού. Και φυσικά η κατάσταση χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, παρά τις αισιόδοξες δηλώσεις.
Εξαιτίας λοιπόν της υφεσιακής τάσης των αγορών εγείρεται το ζήτημα της εύρεσης εργασίας. Οι νέοι δηλαδή, σκεφτόμαστε πως αφού περάσουμε στη σχολή που επιθυμούμε, θα βρούμε δουλειά; Θα καταπατηθούμε στα πλαίσια ενός ανελέητου ανταγωνισμού για την εύρεση εργασίας ή πολύ απλά αυτό με το οποίο θέλουμε να απασχοληθούμε δεν θα αποδώσει τα απαραίτητα; Και μήπως εν τέλει αναγκαστούμε να μην σπουδάσουμε αυτό που πραγματικά μας ευχαριστεί για χάρη κάποιας σχολής με περισσότερες προοπτικές; Πολλά τα ερωτήματα και ακόμη περισσότερες οι εικασίες πάνω στο ζήτημα. Το μόνο σίγουρο ωστόσο είναι το αδιέξοδο το οποίο νιώθουμε λόγω της ρευστότητας των καταστάσεων.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο λοιπόν εκτυλίσσεται η παρούσα αντιμετώπιση των νέων προς την κρίση. Ίσως το κείμενο αυτό να κατηγορηθεί από πολλούς ως πεσιμιστικό και ακραίο. Ωστόσο, πλέον ο καιρός για αυταπάτες έχει περάσει. Το θέμα της κρίσης δεν είναι ταμπού και πόσο μάλλον οι επιπτώσεις τις σε όλες τις κοινωνικές τάξεις.
Όχι, το κείμενο αυτό είναι μία έκκληση προς τους ιθύνοντες. Οι νέοι περνάμε πολλά και απλά ζητάμε οι κόποι μας να καρποφορήσουν, ώστε να έχουμε το μέλλον το οποίο ονειρευόμαστε.
του Κωνσταντίνου Ρακιτζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου