« Ο άνθρωπος και το φόρεμα : Είμαστε ότι φοράμε»

      Τα φορέματα για τα σώματα, είναι ότι οι λέξεις για τα πράγματα. Είμαστε ότι φοράμε, αλλά δεν αξίζουμε ότι φοράμε. Γιατί ο άνθρωπος , στις συναισθηματικές του ταλαντώσεις και ταλαντεύσεις ή στις συνακόλουθες στιγμές ευτυχίας και χαράς, διαλέγει διαφορετικό είδος ντυσίματος.

     Θα έλεγα πως το ντύσιμο είναι η προετοιμασία μας «για να βγούμε στην σκηνή» της ζωής. Όμοια με το θέατρο, αλλάζουμε κοστούμια ανάλογα με το έργο, τη σκηνή, το ρόλο, τα συναισθήματα που βιώνουμε και αντιμετωπίζουμε. Είτε ντυνόμαστε με την τελευταία λέξη της μόδας είτε φοράμε και ξαναφοράμε τα ρούχα που πιστεύουμε ότι μας ταιριάζουν -ακριβά, φθηνά, φανταχτερά, σεμνά, μαύρα ή πολύχρωμα-, τα ρούχα είναι μια απεικόνιση του εσωτερικού μας κόσμου που δείχνουμε σε όλους. Το ρούχο για τον άνθρωπο αποτελεί τον ίδιο τον άνθρωπο. Από τα ρούχα διαφαίνεται το πώς σκεφτόμαστε, αισθανόμαστε, σε τι ψυχολογική κατάσταση βρισκόμαστε και πώς συμπεριφερόμαστε.
   Αν το ρούχο, βέβαια, αποτελεί στολή στρατευμένου όπως λόγου χάρη το κοστούμι για τα στελέχη, ή η στολή για τους αστυνομικούς, δεν είναι ένδυμα προσωπικής αρέσκειας και επιλογής , άλλα κάτι το ανέκφραστο, κάτι το τυπικό, το ψεύτικο. Τότε το ρούχο, αποκτά μια μορφή που δεν εκφράζει το άτομο, αλλά την ιδιότητα του. Άλλωστε , « το φόρεμα εμφανίζει, ενώ η στολή κρύβει.» Τέτοια μορφή δε αποκτά,επίσης, όταν το ένδυμα γίνεται υποχρέωση από πολιτικές αποφάσεις, κρατικές παραδόσεις και θρησκευτικές πεποιθήσεις.
   Και όπως εύστοχα γράφει ο κ. Παπανούτσος σε σχετικό του δοκίμιο : «το φόρεμα αποτελειώνει και επισφραγίζει το πρόσωπο μας, το συμπληρώνει και το παρουσιάζει». Μπορούμε, άλλωστε, να το διαπιστώσουμε και στον εαυτό μας. Όταν βρεθούμε σε μια αίθουσα με κόσμο, όταν είμαστε καλεσμένοι μαζί με ανθρώπους που γνωρίζουμε λίγο ή καθόλου σε ένα φιλικό σπίτι, τι είναι αυτό που μας κάνει να διαμορφώσουμε μια πρώτη εντύπωση για τους γύρω μας; Μία εικόνα που, σαν να ρίχνουμε μια ματιά σε φωτογραφία, σαν ένα «Scanner» που αυτόχρημα αποτυπώνει τις πληροφορίες για το άτομο που αντικρίζουμε. Η εικόνα αυτή περιλαμβάνει το πρόσωπο, το βλέμμα, τα μαλλιά, τη στάση του σώματος και ασφαλώς τα ρούχα, και μπορεί να επηρεάσει αρκετά τα συναισθήματα συμπάθειας ή αντιπάθειας που αναπτύσσουμε για τον άνθρωπο αυτόν.
   Το ντύσιμο αποτελεί ένα είδος γλώσσας, μια μορφή επικοινωνίας. Βρίσκεται ακριβώς στο σύνορο (και είναι ένα σύνορο) μεταξύ του εσωτερικού μας κόσμου και του εξωτερικού, του κοινωνικού κόσμου. Ανήκει σε εμάς, είναι κομμάτι μας, αφού το επιλέγουμε και το φέρουμε πάνω μας, και ταυτόχρονα είναι κάτι που βρίσκεται ήδη έξω από εμάς. Μπορούμε να πούμε ότι με αυτά που φοράμε έχουμε μια πολύ προσωπική συνομιλία με τον κόσμο, έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς το ντύσιμο μπορεί να είναι ταυτόχρονα ένα παραβάν που μας κρύβει και μια οθόνη που μας προβάλλει! Μοιάζει , σαν μια ταυτότητα που αποδίδει όλα μας τα χαρακτηριστικά, καθώς εκφράζει τα ανέκφραστα και εμφανίζει τα κρυμμένα.
Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από το blog http://djvassilisskolikis.blogspot.gr/