Αναρωτιέμαι...

Και αναρωτιέμαι, αλήθεια. 

'Εχεις νιώσει ποτέ την ανάγκη να τρέξεις; 

Να βάλεις τα δυνατά σου και να τρέξεις όσο πιο γρήγορα γινεται... Πιο μακριά, όσο πιο μακριά μπορείς να φτάσεις. 

Το έχεις νιώσει ποτέ; 

Το έχεις καν σκεφτεί; 

Σε έχει ωθήσει ποτέ ο θυμός ή η απόγνωση, η τραγικότητα της κατάστασης να μη μπορείς να κάνεις αλλιώς; 

Να ουρλιάζεις. Να ουρλιάζει το κεφάλι σου, το σώμα σου, όλο σου το είναι και να σου λέει "τρέξε, φύγε, κάν'την τώρα, βάλε μπρος και μη ξαναγυρίσεις ποτέ ξανά... Ποτέ εδώ. Ποτέ σε αυτούς "; 

Το έχεις νιώσει αυτό; 

'Εστω και για λίγο. 

'Εστω και για μια φορά μονάχα. 

Γιατί εγώ... 'Ετσι νιώθω. 

Και με έχει κατακλύσει... Και με κατακλύζει κάθε φορά. 

Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη να φύγω τρέχοντας που καταλήγει να με ακινητοποιεί. Σοβαρά. 

'Ετσι γίνεται. 

Ειρωνία ε; 

Και μου λες πως δε σου έχει συμβεί ποτέ; 

Δυσκολεύομαι ακόμα και να το φανταστώ. 

Μη μου το λες. 

Μην το αναφέρεις καθόλου, καλύτερα. 

Μην απαντάς στα ερωτήματά μου... 

Το μόνο που χρειαζόμουν ήταν κάποιος να με βγάλει από την ακινητοποίησή μου...  Κάποιον που να ξέρει πως θα το κάνει... Κάποιον που το έχει κάνει... 

Γιατί ξέρει.