Όλες οι ταινίες του Lars von Trier κάτι το ξεχωριστό. Κάτι που αρχικά σου κινεί την περιέργεια, και έπειτα σε γεμίζει με σκέψεις, αμφιβολίες και πολλά, αναπάντητα ερωτήματα. Όλοι όσοι έχετε δει έστω και μια, καταλαβαίνετε τι εννοώ. Όσοι όμως είδαν πάνω από μια, παρατήρησαν ότι ενώ ο σκηνοθέτης απεικονίζει την σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια, αφήνει ένα αίσθημα απελπισίας και πνίγει, έστω και στιγμιαία, την εκτίμησή σου για το ανθρώπινο είδος και την κάθε ελπίδα σου για σωτηρία. Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησα να βλέπω το’’ Δαμάζοντας τα Κύματα (1996)’’, αλλά τελικώς διαψεύσθηκα.
Σε ένα απομονωμένο χωριό της Ιρλανδίας στη δεκαετία του 1970 ζει η Μπες, μια κοπέλα που υποφέρει από κρίσεις κατάθλιψης από τότε που ο αδερφός της πέθανε. Όταν η Μπες ερωτεύεται τον Γιαν, η συντηρητική , θρησκόληπτη κοινωνία του χωριού δυσανασχετεί με την επιλογή της να παντρευτεί έναν ξένο. Η Μπες απολαμβάνει την έγγαμη ζωή της, αλλά υποφέρει όλο και περισσότερο κάθε φορά που ο σύζυγος της φεύγει στις πλατφόρμες πετρελαίου στη θάλασσα, όπου και δουλεύει. Έτσι, μέσω μιας ιδιαίτερης και μάλλον συμβολικής επικοινωνίας που διατηρεί με τον Θεό, ζητάει απεγνωσμένα την επιστροφή του συζύγου της. Δεν αναλογίζεται όμως, πόσο ωφελεί η άμεση πραγματοποίηση της επιθυμίας της αυτή και τον σύζυγό της. Τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν θα υποχρεώσουν την Μπες να αποδείξει την αγάπη της με έναν τρόπο που αρχικά θα βλάψει την ύπαρξή της και σταδιακά θα την γκρεμίσει. Η δυτική εκκλησία θα δείξει το άπονο, σκληρό της πρόσωπο και θα την καταραστεί. Ταυτίζονται όμως οι εγωιστικές απόψεις του συμβουλίου των γερόντων της εκκλησίας με την κρίση αυτού που υποτίθεται πως εκπροσωπούν;
Ο σκηνοθέτης επιλέγει να μη δείξει μια εικόνα του Θεού, αλλά να εκφράσει τις απόψεις του μέσω των αντικρουόμενων διαλόγων που δημιουργεί η ίδια η πρωταγωνίστρια εκφράζοντας από την μια πλευρά την ανασφάλεια και το φόβο της και από την άλλη το προσωπικό της πιστεύω για το Θεό. Mέσα από τη καθηλωτική ερμηνεία μιας νέας και δυναμικής Emily Watson η Μπες- ο απλός και καθημερινός άνθρωπος, το θύμα - παίρνει σάρκα και οστά μέσα σε ένα εχθρικό κόσμο που προσπαθεί να την εξαλείψει.
Πάντα είχα μια αμφιβολία για το πόσο οι απόψεις κάποιων ανθρώπων «της εκκλησίας» είναι αληθινές. Αυτή η ταινία μου επέτρεψε να δω τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία. Αυτή του «αμαρτωλού» και «ασώτου» που κατακρίνεται από το σύνολο των «αλάνθαστων». Ποιά από τις δύο κατηγορίες αξίζει περισσότερο και ποια είναι πνευματικά ανώτερη; Αν πραγματικά θέλετε να το ανακαλύψετε αξίζει να περάσετε τρεις ώρες μπροστά στην οθόνη σας και να δείτε την εν λόγω ταινία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου