Δική σου η απόφαση ή δική τους;

Καθώς πλησιάζει η ώρα που θα βρισκόμαστε στα θρανία ενός λυκείου έως την ώρα των Πανελλαδικών, συνειδητοποιούμε ότι τα όνειρα που είχαμε σε μικρότερη ηλικία χάνονται. Αυτό οφείλεται στην ωρίμανσή μας, συνεπώς και στην αλλαγή που παρατηρούμε -εμείς και ο κοινωνικός μας περίγυρος- στον χαρακτήρα μας.

Προσπαθούμε, λοιπόν, μέρα με τη μέρα να ανακαλύψουμε αυτό με το οποίο θα θέλαμε να ασχοληθούμε. Η εργασία που από τη μία πλευρά θα μας προκαλεί κούραση και ίσως καμιά φορά αρνητική διάθεση, αλλά από την άλλη θα μας προσφέρει ευχαρίστηση, χαρά και ικανοποίηση για τη σωστή επιλογή που κάναμε. Έτσι, σιγά σιγά συνδέουμε τα κριτήρια επιλογής του μελλοντικού μας επαγγέλματος και καταλήγουμε σε μια απόφαση.
 Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που σ'αυτήν την απόφαση υπήρξε παρέμβαση από τους γονείς. Θεωρώ σωστό να βοηθούν το παιδί τους να κατατοπιστεί, όμως δε θα πρέπει να το αποθαρρύνουν σε περίπτωση που το παιδί αποφασίσει για μια εργασία που δε συμβαδίζει με τις επιθυμίες τους. Ο πιο σωστός τρόπος λοιπόν, για να προσφέρουν βοήθεια, είναι να προτρέψουν το παιδί τους σε ένα επάγγελμα στο οποίο όχι μόνο θα έχει τις δυνατότητες να ανταποκριθεί, αλλά και τη θέληση να εργάζεται.

Χ.Σ.Π